‘Doen jullie nog weleens wat, vroeg mevrouw terwijl ze als een specht op mijn klankkastje klopte.’
‘Mooie alliteratie, Fries.’
‘Het zal wel zijn, maar ik schrok me wezenloos. Alsof wij niets te doen hebben; altijd maar zorgen dat ons uurwerk op tijd loopt. Niet voor, niet achter. En dan nog tegelijkertijd ook. Bovendien hebben we net weer ontzettend veel werk gehad om over te schakelen naar de wintertijd.’
‘Wat zou ze bedoelen dan? We hoeven toch zeker niet onze mening te geven over Corona, Trump, het klimaat of over Sigrid Kaag for minister-president?’
‘Ik denk dat ze iets origineels wil horen.’
‘Ja, ongetwijfeld.’
‘Luister Fries, dit is origineel: Ik bouwde een hut waar een klein beekje doorheen stroomde, dat ’s avonds zijn murmelende slaapliedjes zong. Er groeide varens in de hut en over de vloer sprongen kikkers.*
‘Erg leuk, Koekoek, maar ik vrees dat ons raderwerk snel zal roesten in zo’n huis.’
‘Die man deed dat echt, hè. Het is geen grap.’
‘Iemand met zo’n huis leeft natuurlijk zonder klok.’
‘Actueel origineel dan. Van rookpaal naar oplaadpaal voor e-bikes. Prorail zoekt een bestemming voor duizenden opgeslagen palen. Een slimme ontwerper bouwde een kabelsysteempje in de paal, maakte er een stekker aan vast, et voilà… een oplaadpaal voor elektrische fietsen, een groene duurzame bestemming. En als die laatste rokers nu nog niet stoppen, dan gebeurt het nooit meer. De ontwerper zei er wel bij dat het asbakgedeelte een flinke wasbeurt moet krijgen. En hij zei: mensen hebben vaak geen idee wat circulaire economie inhoudt. Circulairder dan dit kan niet.’
‘O, als ze spic en span opgeleverd worden, dan heb ik ook nog wel een idee. Je ziet vogelhuisjes in allerlei soorten en maten. Zo’n paalwoning voor een vogel lijkt mij geinig.’
‘Jou misschien, maar wat interesseert het een vogel hoe zijn huis eruit ziet. Als het maar op de goede plek hangt en er geen kat bij kan.’
‘Zie jij een kat tegen zo’n gladde paal opklauteren? Trouwens, die koekoeksklok hierbuiten is natuurlijk ook maar een raar ding voor een vogel.’
‘Dat is mijn buitenhuis, dus daar gaan we niks over zeggen.’
‘Maar… denk je dat mevrouw nu tevreden is?’
‘Ik zou zeggen van wel. We hebben een stel van haar stokpaardjes bereden, dus daar kan zij niet meer over zeuren.’
‘Ben ik met je eens. Ze had natuurlijk wel een punt; het is een tijd geleden dat ze iets van ons gehoord heeft.’
‘Ach wat, de tijd is van ons. Weet je wat? Ik ga een peuk roken in mijn buitenhuis. Niet verder vertellen, Fries.’

*John Muir – natuurvorser, schrijver – 1838-1914

Oktober 2020