‘Wat is het stil. Meneer vertrekt iedere morgen met zijn lunchpakketje, komt ’s avonds laat thuis en mevrouw zit voortdurend achter haar laptop te schrijven over turf en het pijpestrootje. Over hoe dat zo gekomen is daar in de Peel en hoe het er nu voorstaat met het hoogveen.
Buiten regent het pijpenstelen en binnen regent het droge tranen. Je ziet mevrouw veel nadenken.’
‘Ja, het evenwicht is een beetje zoek, Koekoek. Teveel doden in een te korte tijd. Te jong, te plotseling, te oneerlijk. Daar word je stil van. Bij iedere dode horen emoties en herinneringen. Gelukkig heeft mevrouw een passend werkje gevonden: iedere dag is ze een tijd bezig om de draadalgen uit de vijver te vissen. Een therapeutische bezigheid.’
‘Ze mag wel uitkijken dat ze niet in die vijver kukelt. Vandaag of morgen zie ik dat nog eens gebeuren.’
‘Zou niet erg zijn. Water heeft een heilzame werking. Dat dachten ze bij het nieuwe ziekenhuis in den Bosch ook. Bij de opening symboliseerden levensgrote transparante ballen druppels die samenvloeien. Van drie ziekenhuizen naar één. Willem-Alexander mocht een glazen bal op een sokkel leggen en op dat moment begon buiten een fontein te spuiten.’
‘Fraai bedacht, maar het brengt de doden niet terug. Intussen is de lente overgegaan in de zomer en het lijkt wel herfst.’
‘Let op koekoek, na dagen van miezer en regen, na een wolkbreuk op een vers gedolven graf zit er vanochtend iets in de lucht. Een perfect gekookt eitje met een vleugje zout, Vivaldi’s jaargetijden uit de speakers, een spontaan buurpraatje op het pad. Het belooft een mooie zomer te worden met dierbare herinneringen. Lang leve de doden.’